Како била измислена гумата за џвакање?

Сигурно некогаш сте се запрашале кој ја измисли гумата за џвакање и од каде потекнува.

Бројни историчари тврдат дека гумата за џвакање постои повеќе од 1000 години. Луѓето ја користеле од задоволство, поради лековити состојки и во борба против глад, жед и лошиот здив. За тоа сведочат многу документи. Така, на пример, старите Грци уживале додека џвакале смола од стеблото на ф`стакот. Ацтеките (староседелци на Мексико) ја џвакале смолата од тропското овошје-саподила. Во разни други цивилизации смолата ја мешале со различни билки.

Меѓутоа, првиот човек кој ја патентира гумата за џвакање е Вилијам Финли Семпл во 1869 година. Неговиот производ никогаш не стигнаал во продажба и поради тоа за татко на гумата за џвакање се смета Волтер Димер, кој во 20-те години од минатиот век направил формула за гумата која не е толку леплива како што биле останатите до тогаш. Исто така, пред него во доцните 1840-ти, Џон Кертис, го направил првиот обид на гума за џвакање од смолата на иглолисното дрво-оморика. Направил и фабрика за нејзино производство. Во оваа работа немал многу успех, бидејќи гумите немале многу убав вкус и брзо станувале меки. Подоцна, Томас Адамс ги произведува тути-фрути, првите мастики кои се продавале во автомати поставени на станиците на подземната железничка во Њујорк. Починал во 1905 година, оставајќи зад себе производ кој го обележал Американскиот пазар. Една година после неговата смрт се појавува изумот на Франк Флер, гума за џвакање од која можело да се прават и балони.

По завршувањето на Втората Светска Војна, почнале да се произведуваат мастики со различен облик, боја, вкус, со и без шеќер и така натаму. Тие денес се дел од секојдневниот живот. Иако на светскиот пазар има многу производи за свеж здив, гумите за џвакање успеваат да се изборат со својата конкуренција.