Така се зборува во Гостивар (31)

Во Јапан ко отидовме, на пример во Јапан, има шо да видиш. Или Америка. Америка е преплавена со јапанска роба. Таму све е „маде ин Јапан, маде ин Јапан“. Ти викам, Јапан е опасен кокурéнт на овие држави. Ако не му на Јапан ограничан извоз, кол`ку да извози, да продава во, онǎкво, инаку ќе `и затвори тој. Тиа, Јапонците, работат тринаес сāти на ден. Тиа имаат три дена одмор. Немаат појќе. Во годината! Нé-одат петнаесет, дваесет дена. Тиа знǎǎт мие во Кјото слеговме, а до Токио требеше да идеме со воз од една шина. Ама, подмрзнато не-го-пуштиа тó-воз, отидовме со обичен воз и возот има седум-осум вагона, ама они потесни вагоните, тиа помали и мие као багабонди, пеј, викај..Разбеснети, бе! Ти викам. И ко влеговме тамо, л`удите се собраа, сироти – свите со книги, учат. Све им учат, во воз! Ниеден немаше да седи, да чека, јок! Тиа работат, опасни работници. Ними нé-треба да им замерит што тиа го импонираат цел свет и што сǎт способни. Со работа све бидуат. Ја да ти кажам. Али, ко ќе размислиш животов дека е ништо, па ќе речеш:мајката, и-тој нé-е живот! Све цел живот да работиш само! И тоа нé-е работа. Сварно, мие можда, ете, научени овде со шетање, со помало работење, али и нивниот живот не-ми-сé-свиѓат со онā работа. Све да работиш, све на работа, цéл-живот. А мие сме му се наживеле. И работевме, сварно. Животот наш никој го немал, јогословéнски. Никој. Тиа, Запад, се уплаши од нашиот живот. Од кај ќе дојдеа, овјā, западњаците викаа: „Шо е овја народ…Од кáј-живи?“ Се чудē. Знǎеш и се плашеа од системов. Ко ќе се вратеа назад западњациве викаа: овој југословéнски народ од кај живи, вика. По цел свет сǎт Југословéни. Шетаат. Е, тоа ти е. И таке, Тито нé-требет да му се забораит она што го даде.

(Нофит Синадиноски, 1912)

автор: Боге Димитриески