Поезија – Билјана Дејановска, Гостивар

Поетско-прозаичен, а згора и мозаичен брзозбор

Страв смртен в срце ми се руши
од прогон на мисли мрачни од поетски вртлози,
од умерена употреба во прозни ораници,
а, ни црв на сомнение, ни трн на говор, ни зрно тегобно
Во катадневното блекање на мислата!
Хорор! Пожар на зборот!
Страв закрпен на трепки!

Полупијана сенка на мислата-
Просветена, пречиста виделина,
светло-зрачна, сјајна белина,
сета вселена свеселена,
а, мисла света разбелена.
Себедоволна, совршена хармонија
Певлива, прелесна мелодија,
и рефрен: Мислата дволична изгони ја!

Молба, жалба или себеделба?!
Глад за пуста недореченост
и цврст став: не сакам пуст остров,
светлина и отсеченост!
Копнеам на праг да чекорам врз мноштво темнини,
да треперам до срж од изѕемнини
мнение тегобно ме дразни помрачено
и око ми скокотка изопачено…

Хармонија презирам, мразам,
површина рамна браздам,
празнам со црпалка вербална бездна!
Макотрпно зборови црни барам
ко егзотични танчери мрсни,
ко мистични метреси мирисни,
архаични црви со бради смрдливи,
археолошки ископини со прав прекприени,
пијаници блудни со образи испиени!

Зборот треба да е врба
гордо искривена кон горе!
А почетокот и крајот-
капки удавени во море!

Збор ми треба што ќе ме дрочи,
душа скршена да ми распара
и нова на хартија да ми раствори-
Со секој верс да се раѓам,
да не престанам ко Алиса да паѓам,
да ми се чини дека летам и кога тонам,
ко лиснато тесто да се ронам,
од воздишки да звонам…

Сакам збор ко бор,
раскошен, силен, гордо исправен,
подаден и накршен на сите страни,
прост и строг- македонски,
за проста и строга мекедонска песна!
Копнеам по збор високопланински
зимзелен,
иглолистен,
бодлив,
цврст,
некршлив…
Збор зборообразен, макар и безобразен!
да ме распара, да ме расрсне, да ме раствори,
до мајката утроба да ме врати-
Да ме раздели, да ме шири- за да ме смири!