Поезија – Даниел Ѓорѓевски, Гостивар

За прошка, за мајка ми!

Ќе напишам стих, два
ќе создадам цела приказна
не верувам во ангели,
не верувам во богови,
верувам само во тебе
животот среќата ти ја зеде,
но ти подари зло како мене
бодликава жица крвта која ти ја цица,
прости ми за се…

Трнлив е твојот пат,
а ти се искачуваш повисоко уште еден кат
сама против сиот свет
мајко ти си најубавиот цвет,
знам животов е тажен, премногу е лажен
биди силна, таква те знам
биди силна и тогаш кога нема да можам да те препознаам…

Ех, кога би можел во овој живот тажен,
еден ден да не ми биде лажен
да ти кажам искрен збор, два,
да ти кажам колку силно ме гори,
колку само ме боли
зарем мора секогаш да те убивам ?
А, ти секогаш ми подаваш цврсто рака.
Да, јас таква те сакам.
Да, јас таква те познавам,
силен борец сама против сите..