Разговор со учителките од Гостивар, Зора Илиевска и Виолета Алигега Рамадани по повод Светскиот ден на учителите

Денешниот датум 5-ти Октомври се одбележува како Светски ден на учителите. По тој повод за професијата, доживувањата со учениците и предизвиците поразговаравме со две учителки: Зора Илиевска од ОУ „Гоце Делчев“ и Виолета Алигега Рамадани од ОУ „Единство“.

Gostivarpress.mk: Зошто ја избравте професијата учителка?

Зора Илиевска: Затоа што многу ги сакам децата и нивната искреност секогаш ме привлекувала работата со деца.

Алигега Рамадани: Најпрво сакам да им го честитам празникот на сите колеги. За изборот на професијата, мислам дека и генот има улога, затоа што мојот татко бил просветен работник. Ако се родам повторно, повторно би била учителка.

Gostivarpress.mk: Какво е искуството кога се работи со деца и што е најважно во работата со деца?

Зора Илиевска: Во образование сум веќе 33 години и во ниту еден момент не сум се покајала што ја избрав оваа професија. Искуството е големо секојдневно се соочуваш со различни деца и различни особини. Во секој момент треба да знаеш како да постапиш со предизвиците и секогаш треба да будеп подготвен за нивните разновидни прашања. Пред се треба да го научиш темпераментот на секое дете и треба да бидеш спремен што да очекуваш од секое одделно.

Алигега Рамадани: Ова е најблагородната мисија. Да работиш со дете е нешто најубаво. Тие се најранливи, а истовремено и најискрени и навистина е предизвик да им допреш до душата. Јас многу ги сакам и почитувам децата. Им пристапувам на таков начин, како и тие мене, со многу љубов и искреност. Никогаш не заборавам дека тоа се деца и тие ќе растат, а ние пак старееме.

Gostivarpress.mk: Споделете со нас некои моменти кои најмногу ги паметите од својата кариера како учителка…

Зора Илиевска: Секој ден се соочувам со различни моменти. Некои се смешни, а некои тажни. Во моето работно искуство за голема среќа повеќето се смешни.Одамна во една генерација имав ученик кој беше од сиромашно семејство и секој вторник беше отсутен на часовите. Еден ден го повикав и го прашав зошто не доаѓа во вторник на училиште? Ја наведна главата очите му се наполнија со солзи и тивко ми рече дека неговото семејство е сиромашно и дека тој сака да им помогне, затоа секој вторник одел на пазар и разнесувал роба за да заработи пари. Во тој момент и моите очи се наполнија со солзи.Во првиот момент помислив како да му помогнам. Оваа случка нема никогаш да ја заборавам. Во нашата професија има многу емотивни моменти. Се радувам на сите нивни успеси и им давам максимална поддршка на секое поле.

Алигега Рамадани: Секако, случки и доживувања имаме секојдневно и во училниците и во училишниот двор. Сакаме да ги паметиме тие што се најпозитивни, тие што им донеле некоја радост на децата. Тоа за мене се моментите на пречекување на децата, кога родителите ги носат до училиштето и кога јас како учителка гледам дека дечињата среќни влегуваат внатре. Сакаат да ме прегрнат, внимателно ме слушаат и ги прифаќаат моите совети. Детската искреност нема цена, а кога ќе почувствуваш дека си ја добил нивната доверба и дека дури и јадењето сакаат да го поделат со тебе, навистина тоа е најголемото богатство за една учителка. 

Gostivarpress.mk: Сега имаме поинакви услови за настава заради пандемијата, како децата и вие како наставен кадар го прифаќате тоа?

Зора Илиевска: Во ова време на пандемија со кое се соочува целиот свет и кај нас не остана незабележано. Почитувајќи ги протоколите сега за сега успешно се справуваме со ситуацијата во која се затекнавме. Децата ги почитуваат мерките за заштита исто како и ние професорите. Голема благодарност на родителите за соработката и за разбирањето во врска со условите за работа. Благодарност до директорот и до педагошката служба за условите што ни ги овозможија.

Алигега Рамадани: Јас сум учителка од 20-ти век, а сега за прв пат се среќавам со ваква ситуација. Не е мое да зборувам за пандемијата и вирусот, има стручни лица за тоа. Но, во однос на протоколите, може да кажам дека децата веќе се навикнаа, знаат дека треба да се носи маска, да се држи дистанца, ги миеме рачињата често. Едноставно тоа се прифати и така мора да работиме. Се трудам сите тие правила на децата што повеќе да им ги објаснувам преку игра, песна, на некој интересен начин и така полесно учиме и се навикнуваме на мерките.