Сеќавање на Кочо Рацин

Денес се навршуваат 74 години од смртта на Коста Апостолов Солев – Рацин, македонски поет и револуционер, еден од основоположниците на современата македонска литература.

Кочо Рацин поминал низ две фази во своето творештво. Првата фаза опфаќа песни посветени на невозвратената љубов што ја чувствувал кон Рахилка Фирфова-Раца. Некои од песните ги напишал со сопствена крв. Овие песни, вкупно 24 (19 на српски и 5 на бугарски јазик) како и 31 картичка го сочинуваат поетскиот ракопис „Антологија на болката“.
Во втората фаза, Рацин е преокупиран со животот и експлоатацијата на македонскиот народ, пишува социјално ангажирана поезија на македонски јазик. Песните се објавени во стихозбирката „Бели мугри“. Една од нив е Татунчо.

ТАТУНЧО

Не ме колни, не ме жали!
Не ми нижи низа клетви!
Камен тежок живот ми е
а по тежок одзив пусти
по народни думи свети!

Ако куќа не направив
со високи шимпир порти,
куќа цел свет братски ми е
братски срце што отвора,
срце – порта највисока,
срце – куќа најширока.

Ако жена не донесов
ѓул-трендафил во одаја
верна, добра млада љуба –
не ме к’лни, не ме жали;
во борбата другарката
с’лнце сјае, с’лнце трепти!

Ако млади си години
по друмишта, по патишта
в младост горка распосејав –
погледни ми право в очи:
ти ли беше што пееше
„Ајдутин мајка не рани…”

И ако не умрам дома
туку кај што стии пиштат
в борба искри кај што л’штат
блазе, речи на душата –
има зошто душа да е!