Така се зборува во Гостивар (27)

Е, така било тоа време. Шо да ти кажуам… А бе, немало, староврéмски се мачеле л`удите све со пол`опривреда, со тоа се занимале. И печалба, оделе на печалба. Белград. Живеле по подруми, по тавани, се бореле. Ја одев и Белград, знǎш, да видам да прошетам, да видам овјā печалбари наши какó-живат. Нáд-ними се префрл`аат, да извиниш, и кокошки и нá-таван што стоеле и она, да спијат, само да-не-плáќаат. Работеле за десет динари… Сто-и-пéдесет динара месечно. Работеле. Цéл-ден. Носеле на четврти спрат, на петти спрат зградите, носеле цигли све со самарчиња. Носеа. Се мǎчеа така. Народот многу имал тежок живот живеано. И заработувале.

(Неофит Синадиновски, 1912)

За животот печáлбарски сега ќе ти кажам. Животот печалбáрски зá-ними било тоа некое откритие големо, зашто тáтко-ми бил и на друго место. Тáтко-ми бил и во Египат. И не му се бендисало тамо. И така со двајца или тројца другари заедно решиле д’одат тамо. Спечалиле некој динар и сеа ќ` одат право за Америка. И стигнōт во Америка и вика: враќање нема. Дур не сториме нешто, враќање нема. А домашните нé- биле остаени без да биде осигурано, мислам това чуена фамилија Дуцеска, стариот, тој дéдо ми Дуце. Све да има дома. Дури да има и по два измеќара. Едниот, кој ќе колебат децата, а другиот па, да биде спол`ни момак. Ова све што ти `о кажом е по кажување на мáјка ми. И од мáјка ми, и од стрина ми, и од други кои иделе жени на муабет, таков бил животот. Е толку. За фамилијата толку.

(Ѕвезда Китановиќ, 1929)

Од книгата „Така се зборува во Гостивар“ од Боге Димитриески