„Така се зборува во Гостивар“ (3)

Постновогодишно, оваа недела ви пренесуваме уште една приказна од книгата „Така се зборува во Гостивар“ од авторот Боге Димитриески. Раскажувањето се однесува на животот и состојбите во градот пред почетокот на Втората светска војна.

Тука повечко имало анџии. Сите л`уѓе, вака, коишто оделе во туѓи земји да печалат пари, тука преноќувале и по това оделе во своите села. Во тоа време така наречени имале и качаци во бившата Југославија и предбившата Југославија, значи. Како што печалеле пари, така биле и ограбувани. По патот ќе `и сретнеле тија качаци, ќе `и ограбеле и овие немале што, празни нé-могле да се вратат, пак назад оделе за да дадат пак некоа егзистенција на нивното семејство и ги праќале по други л`уѓе, вака, за да можат да егзистираат. Тоа. Иначе градот јас го памтам после ослободувањето, градот беше четири и пол илјади жители. Имавме тука, во Гостивар една, тоес две цркви и едно црквиче мало, кадешто беше градено вака со дрвени…„Света Петка“ се вика. А потоа се прошири малку и така и тоа се изгради со цврс материјáл. Иначе, имавме џамии тука, памтам јас, имаше една џамија во центарот на градот, една џамија вамо во, према улица „Осумнаести ноември“, тоес, во сегашниот, спроти Културниот дом и една џамија имаше кај малото пазарче. Во тоа време тија дуќаните `и викаа џамиски дуќани. Градот, вака, се развивал постепено. Моите родители и нивите браќа, тоес мои стриковци почнале тука да градат објекти, вака, мислам, посовремени во тоа време. Иначе градот повечко вака се развивал со доселеници. Како први доселеници, ги памтам јас, калајџиите. Е, вака, се населиле повечко во денешна улица „Панче Попоски“. Па, потоа, исто така, галичаните. Галичаните се лоцирале околу касарните и околу улицата „ЈНА“, таканаречена Дебарска улица.

Максим Крстески 1931