Така се зборува во Гостивар (6)

Делот од книгата „Така се зборува во Гостивар“ од Боге Димитриески, што денес ви го пренесуваме се однесува на раскажувања за старите и познати гостиварски фамилии.

Гостиварските фамилии

Малку овде биле овдека Македóнци. Во стари куќи биле Поленаковиќ. Во Македонско мāло, во сакачево. Овдека се казанџиите, златарот овдека Диме. Тој беше угледен постар чоек. И тој беше карактеристичен со своите златарски работи што ги праеше. Исто така и óвја-вé Синадиноски. Тија праеа антерии, женски носии, селски носии. Е сега, овдека има различити носии во селава. Други фамилии биле Ѓорѓиески, после Ќирко Попе (Попевци). Попоска фамилија беше тā. Исто така, мие бевме тука стара фамилија, Серафимоски. Од Томета, тија сǎт одáмна овдека, работеа во Гостивар. А ја сум од дваесет и трета овдека, во Гостивар.

Е, од постарите тука: Нестор, тој беше на мануфактура, продаваше штофови ке него. Имаше и еден книжар, тој беше од Србија. Живееше тука, остана дǎлго време и после веќе окупација се пресели во Белград. Имаше овде си, Вишниќ се викаше. Единствен книжар беше. Продаваше тетрáтки, книги и така натака. Кај него одевме, земавме као ученици во основно училиште.

(Саво Серафимоски, 1920)

Општо ќе ви кажам сега, меѓу најстарите фамилии во Гостивар кои потекнуваат од пред стотина-двеста години, тоа е Диме кујунџијата од Македонскó-мāло. Мие сме доселеници од триеста година и се рачуваме као гостиварци. А после имаше:Нестор…Постарите малку ги имам и некои заборавено. Имаше еден Ѓоко Точкаревиќ, тој беше голем занатлија, како сега знǎм, му го дадоа Џемо да го поправат топче имаше што пукаа. Да го поправат, а тој му ја рушил иглата. Му наредиле партизаните иглата да му е искршит, да нé-может да о попраит никој. И му тој рекол: „Што е расипано сеа овде?“ – „А, рече, ова немат спас, иглата му е скршена.“ Тој му е скршил иглата и затоа не работело. Тоа било сасвим некое, заглавено, рече. Тој дел, одовде, мие, вамо…

Е, па, беа Тримческите една фамилија, Канчевци беа ондека, Ѓорѓиевци овјā, Диме, Ѓоко беше. После имаше од Турците. Л`апо една фамилија турска имаше, Дрдоларите имаше една фамилија турска, Бел`ур со браќата (ич нé-знǎм како им се викаше, надимак имаа и-тие). Тие се стари Турци. И ден-денес…Крајцеларите имаше фамилија. Стари Турци беа. Да ви кажам ја, немаше овде албански што се зборуват. Само турски. Албански си имаше само по селата што збореа. Иначе овде немаше – само турски се збореше, од ослободување навамо, ја колку памтам. И ден-денес Албанец је пишан, дома турски зборит. Албанец пишан, мајчин јǎзик ми е турски. Па имаше некои од Куново, од Горна Ѓонојца преселени одáмна, пред ратот преселени. Имаше према железничка станица – тоа беа све ниви. Тамо тō сега се руши. Овде беше улицава, оваа, нашава Дебарскава, до мостот. Од мостот – Бањица. Пројде мостот Бањица си више, готово. А сеа тумбана Бањица го напраја.

(Манојло Канчевски, 1937)