„Тврдина на чумата“ – Руска лабораторија која потсетува дека историјата „можеби“ се повторува

На студеното море на север сместена е руската тврдина Александар , именувана по рускиот цар. Сепак, таа е исто позната по мрачното име „Тврдина на чумата“, а нејзината историја, изолираност и борбата против заразни болести за жал се совпаѓа со денешните околности.

Тврдината сместена е на вештачки остров во Финскиот Залив недалеку од Санкт Петербург. Од создавањето на Санкт Петербург според идејата на рускиот крал Петар, во Финскиот Залив се изградени одбранбени утврдувања. Можете да ги најдете и во близина на рускиот остров Котлин каде се наоѓа градот Кронштат .

Оваа тврдина е слична на француската тврдина Бојард: и двете се во овална форма со внатрешен двор. Иако можеби не изгледа голема, тврдината Александар е висока 90 метри и има три ката. Во неа имало доволно простор за 1.000 луѓе, но и за десетици топови за одбрана.

Тврдината била завршена во средината на 19 век и иако имала воен карактер, таа никогаш не учествувала во воени акции. Главно е користена како складиште за оружје и за време на Кримската војна која траеше три години го чуваше и бранеше Кронштат од непријателски напади.

Од 1899 до 1917 година, служела како истражувачка лабораторија за чума и бактериски болести. Имено, кога во 1894 година швајцарско-францускиот физичар и бактериолог Александар Јерсин откри бактерија што може да предизвика чума, руските власти формираа специјална комисија за спречување на болеста. Комисијата работеше на тврдината, во која има лаборатории и библиотека, за да се спречи потенцијалното ширење на заразни болести кај општата популација.

Покрај вакцините и серумите против чума, на Александар се работеше и на превенција од болести како колера, тетанус, тифус и други. И покрај сите мерки на претпазливост, таму се работи на крајно опасни испитувања, дури и двајца работници ги имаат изгубено животите откако во тврдината во два наврати имало инфекција.

Кога Советите ја презедоа власта во 1917 година, оваа лабораторија на вода беше затворена и сите истражувања беа пренесени во посоодветни институции во другите поголеми градови.

Таа беше во сопственост на руската армија некое време се додека не се напушти кон крајот на 80-тите години на минатиот век. Во деведесеттите години, младите се собираа овде на техно и рејв забави , а денес се бараат инвеститори кои би инвестирале во нејзината „реанимација“. До тогаш, таа е отворена за туристи кои можат да ја посетат со брод.

Оваа година Александар е непријатно погодна дестинација, напуштен, но незаборавен потсетник дека историјата „можеби“ ни се повторува.