Храбра во борбата со рак, Рената од Гостивар споделува за голготата, болката, сомнежите, надежта…

Младата гостиварка Рената Кешкек која храбро и со сите сили води битка со карцином на дојка, реши да ја сподели својата приказна со јавноста. Сторијата беше објавена во фејсбук групата за поддршка на пациенти со рак „Не си сам/а во оваа борба“ . Рената, инаку мајка на 10 годишната Сара и двегодишниот Исак, раскажува за голготата што ја поминува со дијагнозата, болката, поддршката од семејството, надежта и вербата во Бога, но и за сомнежите по случувањата на Онкологија, што ја потресоа јавноста . „Болат сите трауми и солзите на најблиските, но највеќе боли онаа мисла која постојано ми се врти во главата: Дали јас ги примам тие лекови или воопшто не ми се вбризгани во телото?!“, пишува гостиварката, која се уште прима терапија во вид на инекција во ногата на секој 21 ден.

Прочитајте ја целосно нејзината приказна:

“Животот, ако може да се нарече живот никогаш не бил фер спрема мене. Некому мајка, мене маќеа. Така и со оваа болест наречена рак, за којашто се уште не се нашло лек.

Јас сум Рената, имам 34 години и сум мајка на две деца. Со оваа дијагноза се соочив доејќи го моето 10 месечно бебе и кога ми ја соопштија ужасната вест немаше време за намалување на подои туку едноставно НЕ СМЕЕШ да го доиш тоа мало и невино малечко.

Имав многу млеко и болки, оток во двете гради, користев таблети за да сопре млекото со цел да ме земат на операција и да ми направат целосна мастектомија на левата дојка со 12 лимфни јазли од кои 4 имаа метастатички депозит без пробив на капсула. После 2 недели резултатите покажаа дека е лошо диференциран инвазивен дуктален тип на мамарен карцином кој е исто така хормонски зависен IIIA стадиум. Секогаш се прашував дали тоа сум го имала и во бременост. Следуваше добро познатата Онкологија и 8 хемотерапии со 15 зрачења. Напорни и исцрпувачки, особено 5, 6, 7, и 8 едвај се движев… не би сакала ни да се потсетувам на тие денови. Сега сум на Tamoxyfen и Phezgo од кој после 7 месеци користење ендометриумот се задебели 20.6 па следуваше киретажа.

Болеше чекањето на биопсијата, болеше операцијата и тоа што не си го доиш и не смееш да го кренеш своето бебе. Се оперирав на 10 ти мај 2022 година. Болеше и висењето на дренот и 3 пати пунктирање, болеше и хемото и паѓањето на косата и секое влакненце на моето тело. Болеше и зрачењето и секое одење на 21 ден, коешто се уште трае. Болеше и Пет скенот, киретажата и чекањето на резултати и секоја нова крвна слика со високи тумор маркери.

Болеа сите претрпени трауми и солзите на моите најмили…

Но највеќе ме боли онаа мисла која постојано ми се врти во главата: Дали јас ги примам тие лекови или воопшто не ми се вбризгани во телото?!

Тоа највеќе ме боли!!!

Ме боли за себе, за моите Сара и Исак, за мојот сопруг кој секогаш е тука и секогаш ќе биде. Зошто во најубавите години од животот толку да се пати и страда…

Навистина целата надеж, одење, трчање, чекање, станување од 05:15 да фатиш автобус па до 17:00 часот да дојдеш капнат уморен и истоштен да е за нешто, а не за џабе. Можат да разберат само оние кои го изодеа овој мрачен пат во тунел, за кој како има светлина на крајот, а зошто таа светлина да не ја видат сите?

Морам да кажам дека Бог ме чувал и сум му благодарна секогаш!

Кога дознав за мојата дијагноза беше Балаклија, а тоа е ден кога се молиме за здравје и уште го викаат извор на лекување. И јас верувам дека ќе бидам една од излекуваните. И секоја моја хемотерапија се паѓаше на празник, а зрачењето го завршив на Божиќ. Јас верувам и во Бог и во неговите чуда!”