Што психички не’ чека откако ќе помине коронакризата?

Психичкото здравје е еднакво важно како и физичкото и за него треба да водиме сметка подеднакво како и за превенцијата од зараза со вирусот. Грижата за психичкото здравје треба да биде подеднаква како и миењето на раце.

Кога се соочуваме со ситуација која е потенцијално опасна, таа е и непредвидлива, не знаме многу за неа и всушност ние се плашиме од нашето незнаење. Тогаш доаѓа до природно, биолошко чувство на страв од непознато. Со појавата на висусот, напнатоста  и анксиозноста се повеќе се зголемува. Се јави потреба емоционално да се прилагодиме на новата ситуација, а тоа е тешко, напорно и бара наши дополнителни ресурси. Оваа ситуација може и да не зајакне, пред се во личниот развој и проширување на нашите видици, ќе откриеме колку сме флексибилни, колку ни се интересни одредени работи, колку сме јаки и способни да се соочиме со тешки ситуации.

Но, што не очекува кога сето ова ќе помине? Предизвиците кои ги носи пандемијата во голема мера зависат од тоа во кој стадиум на животот се наоѓаме. Биолошки не сме сите подеднакво загрозени. Како што веќе видовме најзагрозени се постарите лица, а најмалку загрозени се децата. А што е со адолесцентите и оние во средни години? Во овој развоен период ќе се соочат со донесување на важни животни одлуки, од нив ќе се бара да започнат нов систем на функционирање.

Откако ќе се заврши сето ова, може да се очекува сешто, од колективно чувство дека светот е опасно место до економски последици кои ќе доведат до пораст на депресивните состојби и анксиозните пореметувања. Исто така, може да се очекува и некој облик на ресетирање на друштвените вредности, кои ги живеевме до пред пандемијата. Во краток период може да се соочиме и со пораст на солидарноста, меѓусебното поврзување и помала нагласеност на материјалните вредности.

Во оваа кризна ситуација човештвото може многу да научи и долгорочно да профитира. Се формираат про-социјални однесувања  како организирање на помош на старите, разни иницијативи за помош –  од материјални до инструментални и психолошки – кои се нудат волонтерски.

Ваквиот универзален заеднички непријател како што е вирусот на кој никој не е имун без разлика на статусот, потелкото, богатството, ја соединува заедницата и таа се соединува во борба против него. Изолацијата и намалувањето на нашите активности може да доведе до успорување на супербрзиот животен ритам кој што го имавме и ќе не натера да ја разбереме хиерархијата на вистинските вредности во животот.

пишува: Слаѓана Анѓелкоска, доктор по психолошки науки